ÇOCUK GÖZLER
FEHMİ MARANKOS
Mağusa Üniversitesi’nin sıralarına; girdiğim birinci dersten beri hoşlanmaya, sevmeye başladığım, gece ve gündüz fark etmeksizin durmadan düşündüğüm, kimi günler Salamis yolunun kenarından topladığım bir demet Kıbrıs papatyasıyla karşısına dikildiğimi hayal ettiğim, bir keresinde toplu şiirlerimi verdiğim ve onları konutunun bahçesindeki yosun tutmuş havuzda vıraklayan kurbağaların sesleri eşliğinde okuduğunu bildiğim Biyoloji öğretmenim Bayan A’nın dersine yollandığımda walkman’imle dinlediğim, bana seviyi duyuran, olmayacak düşler kurduran, ülkemi sevdiren müziklerdi bunlar.
Bunları dinlerken anne-babamın gençlik çağlarında; şimdi dünyanın yaşanılabilir olduğunu, güzelliğin, dürüstlüğün, sevginin, dostluğun üzerinde yaşadıkları gezegeni ayakta tutan şeyler olduklarını sandıkları, kendilerini kandırdıklarını bildikleri halde bu aldanışı kabullendikleri o çağda hissettikleri tüm hisleri tattığımı sanırdım. Bu müzikler tınılarıyla, kelamlarıyla onlarda ne çağrıştırıyorduysalar bende de emsal hisleri, izlenimleri çağrıştırıyorlardı elbet.
Parmaklarımı evvelce bir dostu selamlarmışım üzere kasetlerin tozları üzerinde gezdirdiğimi fark edince ortalarından rastgele bir kaseti walkman’e yerleştirdim. Kulaklığı taktım. Çöktüm koltuğa. Kapadım gözlerimi. Ersan Erdura’nın “Çocuk Gözler”inin bir vakitler bende bıraktığı anılarla baş başa kaldım.
”Anılar kısım ister konacak” dediği üzere Oktay Rifat’ın, Erdura’nın sesi de kimi anılarımın kolu olmuş. Birçok anı Kurbağalıdere’nin üzerinde uçuşan yarasa sürüleri üzere üzerime üşüşüverdi. Ürperdim. Meğer kaç vakit var ki aklıma dahi gelmemişti bu anıların hiçbirisi. İşte onlardan biri:
Babam elinde yeni bir kasetle konuta gelmişti. Bütün bahar tıpkı kasetleri başa sara sara dinlemiştim; Turgay Merih’i, Bora Ayanoğlu’nu, Ömür Göksel’i… Bir mecmuada gördükten sonra babama ısmarladığım bu kaset yeni hisler demekti, yeni imgeler, izlenimler, seviler… Birinci çalan müzik “Çocuk Gözler” idi. O denli sevmiştim ki bu şarkıyı, öteki müziklere geçmeyi, öbürlerini dinlemeyi, bundan daha uygun olamazlar, diyerek bir hafta erteledim. O bir hafta boyunca herkesten sakladım şarkıyı. Bir ben bileyim istedim, bir ben dinleyeyim, bir ben duyumsayayım bu hisleri, renkleri, gözümü kapayınca beliren görüntüleri… Arkadaşlarımla paylaşmak istemedim. Şarkıyı kıskandım onlardan. Burcu dışında herkesten.
O günlerde Burcu’ydu sevdiğim kız. Üst kat komşumuzdu. Üç katlı apartmanımızın orta katında onlar bahçe katında ise biz otururduk. Mutfağın ve salonun kapısı bahçeye açılırdı. Burcu’yla televizyonda Susam Sokağı veya bir pembe dizi, bir kovboy dizisi izler, akabinde annemin elimize verdiği karpuz dilimleriyle ya da kurabiyelerle bahçeye çıkardık. Orada tüm dünyadan daha geniş bir alan vardı güya. Samanyolu’ndaki hiçbir gezegen, bahçe duvarlarını muşmula, kayısı ve zeytin ağaçlarının çevrelediği ve duvar tabanlarıyla giriş yolunun etrafını rengarenk yaz çiçeklerinin süslediği bu bahçeden daha büyük olamaz diye düşünürdük. Kayısı ağacına kurulmuş salıncakta sallanır, denizden geldikten sonra turp çiçeklerinin sardığı şezlonglara uzanır, akşamları saklambaçlar, kovalamacalar oynardık.
Bir ilkyaz günüydü. Omzuma bir el dokundu. Baktım: Burcu. Ne olduğunu sordu. Dalmış gitmişim zira. Müzik etkilemiş beni. Uzattım kulaklığı. Baş başa verip dinledik bir on dakika kadar. Sonra mutfaktaki radyoya taktım kaseti. Sesini de açtım. Akabinde çıktık bahçeye. İlkyaz güneşinin sarhoş, bir güzel ettiği çiçekler, otlar ağır, nemli bir koku yaymıştılar etrafa. Dut ağacının altındaki kanepeye oturduk. Elimizdeki dergilerle vakit geçirdik, ağustosböceği seslerine karışan şarkıyı dinledik.
Paşabeleni yolundan denize giderken “Şarkı kulaklarımda hâlâ çalıyor” dedi Burcu. Yüzüne baktım. Güneşin yaktığı, ayva sarısı tüylerinin daha da belirginleştiği kolundan tutup ahşap köşkün bahçesine çektim onu. Orada uzunca müddet öptüm. Müzik sebep olmuştu bu öpücüğe, unutamadığım bütün bir haftaya.
“Günler geçer ben kalırım” demiş koca Apollinaire. İşte, gelip geçti binlerce eşsiz gün. Konacak bir kolu olmayan birçoğu da unutuldu gitti. Unutulmayan renkli renksiz anı kesimleri ise hatırlandıkça üzer oldu bizi. Kopardı şimdiden, şu andan. Döndürmek istedi geçmişe. Bir daha yaşanılması, dönülmesi mümkün olmayan eski Türkiye’nin her ânı, her mevsimi hoşluklar getiren günlerinin hasretini duyurmaya başladı.
Olmuyor. O günleri ansıdıkça iç geçirmeden edemiyorum. Kendi yolunu çizemeden akıp giden bir ülkedeki çocukluğumu anımsıyorum. İçimde burkulmalar oluyor. Çok özlüyorum. Ş araba ve sakız leblebisine başvuruyorum. Unutturmasa da avutuyor onlar.
Bir müzik neler de düşündürür beşere. Burcu’nun “Çocuk Gözler”i götürdü beni geçmişe. Her şeyin gün günden daha da parlaklaşmasına karşın renksiz geçen bu günlerin tatsızlığını duyurdu. Geçmişin sularında yıkanma isteği uyandırdı. Şükran Kurdakul’un bir şiirini hatırlattı.
“Anımsama kâfi mi / Bilirsin sen / Kala kaldı gerimizde / Bir sefer gezilen yollar üzere / Unuttuğum günler / Nerde artık / Nerdesin sen.”